مــا خانه بدوشان غــم سیــــلاب نـــداریم
در دایــرهء بی سببـــی نقطه محــــــــویم
هرگز خبــــراز عـــالم اسباب نــــداریم
آمــــــــــــوزش عمومی کامپیوتــــــــر
نیا باران زمین جای قشنگی نیست !!ً!
من از جنس زمینم و خوب میدانم
که گل در عقد زنبور است
اما
یک طرف سودای بلبل
یک طرف بال و پر پروانه
را هم دوست میدارد
نیا باران پشیمان میشوی از امدن
زمین جای قشنگی نیست!!!
در ناودانها گیر خواهی کرد
من از جنس زمینم
خوب میدانم
که اینجا جمعه بازار است
که دیدم عشق را در بسته های زردو کوچک نسیه میدادند
در اینجا قدر مردم را به جو اندازه میگیرند
در اینجا شعر حافظ را به فال کولیان در به در اندازه میگیرند
از زندگی، از این همه تکرار ،خسته ام
از های و هوی کوچه و بازار،خسته ام
دلگیرم از ستاره و آزرده ام زماه
امشب دگر زهر که و هر کار ، خسته ام
دل خسته ، سوی خانه، تن خسته می کشم
آوخ…. کزین حصار دل آزار، خسته ام
بیزارم از خموشی تقویم روی میز
وز دنگ دنگ ساعت دیوار، خسته ام
از او که گفت:
״ یار تو هستم ״ . . . .ولی نبود
از خود که بی شکیبم و بی یار،خسته ام
تنها و دل گرفته و بیزار و بی امید
از حال من مپرس،که بسیار خسته ام!
با پاهای گلی
وارد دنيای همديگر ميشويم
بي اذنی
هر طور ميخواهيم قدم ميزنيم
علايم راهنما را نمی بينيم
و بعد می رويم
به گذار بوستانی ديگر
و هيچ يادی نميكنيم از رد پاهایی كه به جا گذاشته ايم
واژه ها را به سوی هم پرتاب ميكنيم
نگاه ها را شليك
ما خود محوريم
خيلي اگر تخفيف بدهم ميگويم :
ما خود مركزيم
مركز تشخيص
همه چيز را از نقطه ای كه خود در آن ايستاده ايم می بينيم و تفسير می كنيم
گريز و گزيری هم نداريم
اين طبيعت ماست
هر جا كه ايستاده باشيم آنجا مركز عالم است برای ما
من با تمام دنيايم ، پيش فرض ها ، عقده ها ، تئوری ها ، اغراض و باورهايم به سوی تو هجوم
می آورم
و تو نيز با همه ی اينها به سوی من
و كشاكش آغاز ميگردد
گاه پنهان و گاه آشكار
هر اندازه هم كه مهربان و پذيرنده باشی
اين سرنوشت ناگزير آدميست
پرواز شهامت می خواهد . . . بال و پر بهانه است
ستاره
ستاره
ستاره
ستاره
ستاره
ستاره
شب تنهاست
دل من اسیر غمهاست
چه سکوتی در این رویاست
روح بیگانه از تن چه شیداست
آه پائیز در پیش است
زردی برگ درختان بلند قامت
تن پوش نفسهای سرد من است
و من عابری هستم خسته از امتداد راه
اينجا ؛
دنيا . . .
جاده اي به نام زندگي
با جدول هايي سياه و سفيد
كه مردم ،
بي سبب
به آن
شب و روز مي گويند .
و من
بي باك تر از هميشه
از روز ، بي گذر و
از شب ، در حذر
با پرسه هايي خسته
در امتداد خطي كبود
تا آنجا ،
در ساعتي از فراموشي
كه مرا به خاك سپردند
با خيالِ خواب آلود و
به آب دادند ،
چون دسته گلي مردود
ميان هم آغوشي ِ خورشيد و ماه
كه مردم
بي سبب
به آن
غروب مي گويند
و اينجا ؛
آخرت . . .
مرا به باد مي دهند
چون شعرِ ننوشته ام
كه میدانم
چه كسي از ديوارِ قلبم ربود
لب دريا، نسيم و آب و آهنگ،
شكسته ناله هاي موج بر سنگ.
مگر دريا دلي داند كه ما را،
چه توفان ها ست در اين سينه تنگ !
من دور ترين فاصله ي دنيا را
در لحظه اي طي کردم
آخر راه
قصري ديدم
از مهر
به رنگ زيتون
به رنگ خدا...
عمريست که در اين راه بي بازگشت
دستم به حلقه ي در مانده
و زبانم از شرم و گناه
از سخن گفتن وامانده
زمان به ساعت زمين
يک ثانيه گذشت...
و من منتظرم!
کي دوباره نگاهم را نگاه ميکني؟...
جوانی های من است که می گذرد
جوانی های من است
که
می گذرد
گاهی دلبند یک باد می شود
و هیچگاه
پایبند هیچ زمینی
سرزمینی نیست
گاه در جمع
همرنگ طوفان
پای می کوبد
رعد می شود
فریاد
اشک می شود
جوانی های من
به شکل های گوناگونی می گذرد
و نگاه که می کنم
جوانی های من ابر نیست
جوانی های من
ابری ست